Pożegnanie profesora Franciszka Ziejki


- Zapalamy znicze, pochylamy głowy, żegnamy człowieka instytucję w Uniwersytecie Jagiellońskim i Krakowie - tak o zmarłym Franciszku Ziejce mówił rektor UJ prof. Wojciech Nowak podczas mszy św. żałobnej. Ze względu na trwający stan epidemiologiczny udział w niej ograniczono tylko do najbliższej rodziny i zaproszonych gości. Trumna z ciałem wybitnego polskiego historyka literatury, profesora nauk humanistycznych spoczęła na cmentarzu Salwatorskim.


Piątkowe uroczystości żałobne rozpoczęły się mszą św. w uniwersyteckiej kolegiacie św. Anny, którą koncelebrował kard. Stanisław Dziwisz, były metropolita krakowski. Duchowny wspominał zmarłego 19 lipca prof. Franciszka Ziejkę jako człowieka obdarzonego niepospolitym intelektem i szerokim horyzontem, wiernego etosowi akademickiemu i najszlachetniejszym wartościom uniwersyteckim. Podkreślił, że świat akademicki Krakowa i Polski wiele zawdzięcza jego niestrudzonej pracy, wszechstronnym kontaktom i otwartości.

- Wielką miłością darzył nasze królewskie miasto, jego wielowiekowe świątynie i zabytki. Dbał o przywrócenie im dawnego blasku i piękna. W krakowskim środowisku był człowiekiem, który łączył, nie dzielił. Będzie nam brakowało jego mądrości, życzliwego spojrzenia na sprawy miasta, Kościoła i ojczyzny. Jego umiejętności współdziałania z różnymi środowiskami i umiłowanie tego, co w tradycji i współczesnym życiu Krakowa i Polski jest najpiękniejsze - powiedział kard. Stanisław Dziwisz.

Osobistymi refleksjami podzielił się również prof. Wojciech Nowak. Rektor UJ określił prof. Franciszka Ziejkę jako wielkiego erudytę, którego opowieści słuchało się, zapominając o czasie. Stąd do historii Uniwersytetu Jagiellońskiego przejdzie tzw. minuta profesora Ziejki. W rzeczywistości trwała ona od 10 do 30 minut. Zdaniem rektora UJ ta anegdota najlepiej oddaje pasję i piękno wypowiedzi prof. Franciszka Ziejki.

- Dla wielu z nas tu siedzących był nie tylko przełożonym, współpracownikiem, kolegą, mentorem, ale także przewodnikiem zarówno w drodze naukowej, jak i akademickiej. Mam zaszczyt i wdzięczność do losu, że do tego grona należę. Profesor przede wszystkim kochał ludzi i był w tym po prostu autentyczny i wiarygodny. Wielki uczony, organizator, popularyzator historii i kultury, ale zwłaszcza skromny i dobry człowiek, emanujący spokojem i ciepłem. Franciszek Ziejka był nam potrzebny teraz, tutaj. Los chciał inaczej. Chcielibyśmy usłyszeć „odpocznę i wstanę”, jednak Profesor opuścił swoją uczelnię na zawsze, pozostawiając nam pamięć o sobie i swoich dokonaniach. Dziś cała społeczność akademicka Uniwersytetu Jagiellońskiego pochyla głowy i zapala znicze - powiedział prof. Wojciech Nowak.

Po nabożeństwie kondukt żałobny przejechał ulicami Krakowa na cmentarz Salwatorski. Prof. Franciszek Ziejka został pochowany w rodzinnym grobie obok żony Marii.

 


 

Franciszek Ziejka urodził się 3 października 1940 roku w Radłowie w powiecie tarnowskim. W latach 1958-1963 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, a po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Instytucie Filologii Polskiej UJ. W 1971 roku uzyskał stopień naukowy doktora, broniąc rozprawy poświęconej symbolice "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego. W 1982 roku habilitował się na podstawie pracy zatytułowanej Złota legenda chłopów polskich. 9 lat później otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych i objął stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1998 roku został profesorem zwyczajnym.

Przez wiele lat kierował w Instytucie Polonistyki UJ Katedrą Literatury Polskiej XIX wieku. W latach 1990-1993 był dziekanem Wydziału Filologicznego UJ, następnie przez dwie kadencje prorektorem UJ, a w latach 1999-2005 sprawował funkcję rektora UJ. Przez sześć lat przewodniczył Kolegium Rektorów Szkół Wyższych Krakowa, a przez trzy lata był przewodniczącym Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich. Był członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. Przewodniczył Radzie Muzeum Narodowego w Krakowie, był członkiem m.in. Rady Muzeum Historycznego Miasta Krakowa oraz Rady Muzeum „Zamek Królewski na Wawelu". Przez wiele lat reprezentował Polską Akademię Umiejętności w Association Bibliothèque Polonaise de Paris, wchodził także w skład Conseille Scientifique tejże biblioteki. Był członkiem Komisji ds. Etyki w Nauce przy Polskiej Akademii Nauk oraz Kapituły Nagrody Prezesa Rady Ministrów.

Wykładał ponad siedem lat na uniwersytetach francuskich (w Aix-en-Provence oraz w Paryżu). Na Uniwersytecie Narodowym w Lizbonie założył pierwszy w dziejach Portugalii lektorat języka i kultury polskiej. Był członkiem komitetów redakcyjnych kilku pism naukowych. Od 2005 roku przewodniczył Społecznemu Komitetowi Odnowy Zabytków Krakowa oraz Radzie Fundacji Panteon Narodowy w Krakowie. Pięć uniwersytetów polskich nadało mu godność doktora honoris causa. Posiada honorowe obywatelstwo Tarnowa, Sanoka i Radłowa. Otrzymał liczne odznaczenia polskie i zagraniczne, m.in. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Gloria Artis, Wielki Złoty Krzyż za Zasługi na Rzecz Republiki Austrii, Palmes Academiques, Ordre National du Mérite, Legia Honorowa (Chevalier), Krzyż Mauthausen Pro meritis, Grande Oficial da Ordem do Mérito (Portugalia), Wielki Krzyż Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.


Data publikacji: 24.07.2020



Powrót